آزادسازی خودرو واقعیت دارد؟

به گزارش تهران خبر؛ اتمام حجت مردم با حافظان حفظ انحصار در صنعت خودرو بر مبانی مدیریتی و عقلانی استوار شده است و تکلیف این صنعت را مشخص می کند.

به گزارش تحریریه، مجلس شورای اسلامی طرحی کارشناسی شده برای آزادسازی واردات خودرو و پایان دادن به انحصار با تاکید بر آزادسازی واردات خودروهای برقی و هیبریدی را تصویب و برای تایید به شورای نگهبان ارسال کرد.

اما روز گذشته خبر رسید که جلوی واردات خودرو با مصوبه هیات عالی نظارت بر حسن اجرای سیاست های کلی نظام! گرفته شده است و انحصارزدایی از بازار خودرو را باید منتفی شده دانست. فعلا به اینکه هیات عالی نظارت بر حسن اجرای سیاست های کلی نظام چیست و چه وجه قانونی دارد که می تواند در میانه ارسال طرح از مجلس به شورای نگهبان حاضر شده و جلوی روند مشخصی را بگیرد، کاری نداریم و بهتر است حقوقدانان درباره آن اظهارنظر کنند، اما از منظر اقتصادی و برای مشخص شدن ابعاد موضوع و اقناع جامعه؛ توجه به یک نکته مهم در برنامه ریزی به طور کلی و در موضوع برنامه ریزی و حمایت از صنعت خودرو ضروری است و باید تعیین تکلیف شود.

اگر مجمع تشخیص یا هر نهاد دیگری اصرار بر حفظ وضعیت کنونی و جلوگیری از واردات به بهانه حمایت از تولید داخل دارد، می بایست چشم انداز آینده را “کمّی” و “زمان دار” کند. یعنی مشخص کند که اگر سیاست حفظ انحصار و بستن درها و یا به قول مصطفی میرسلیم حفظ روحیه جوانان خلاق در صنعت خودرو! اجرا شود در سال 1401 به چه نقطه ای خواهیم رسید، در سال 1402 کجا خواهیم بود و در سال 1404 وضعیت به کجا می رسد.

به زبان ساده باید مشخص شود که ایران خودرو، سایپا و مونتاژکاران خودروهای چینی در سال 1401 به چه نمره ای در Euro NCAP می رسند؟ اینکه به طور کلی بگویند درها را مانند 43 سال گذشته ببندید چون جوانان خلاق به نوآوری مشغول هستند و خروجی دو کارخانه پژو 405 و تیبا باشد، کافی نیست. برای خودروساز شدن به این معنی که محصولات ایرانی در بازارهای رقابتی دنیا حاضر شده و در صورت ازاد شدن واردات بدون دیوار تعرفه ها بتوانند رقابت کنند، دقیقا به چند سال نیاز دارند؟ بنابراین باید:

1. جدول زمانی آینده صنعت خودرو
2. قابل اندازه گیری شدن نقطه مطلوب

را به روشنی ترسیم کنند تا بتوانند مردم را قانع نمایند چرا اجازه واردات خودرو نمی دهند. در غیراینصورت مشخص می شود که دنبال اصلاح وضع موجود نیستند و فقط پای منافع یک سری ذی نفعان در میان است که می خواهند از جیب ملت برای خود بیاندوزند.

جوانی که در سال 1357 بوده و به سیاست خودروساز شدن اعتماد کرده است هم اکنون 63 ساله می باشد و آیا مدعیان خودروسازی و حمایت از تولید داخلی می خوهند به این شخص وعده دهند در 100 سالگی خودروی ملی سوار خواهد شد؟

بگذریم که چگونه کشوری با درهای گشوده بر واردات غذای سگ و گربه، شیلنگ آب و قلوه سنگ و … چگونه به یک باره به حامی سرسخت تولید؛ آنهم سخت ترین محصول یعنی خودرو؛ تبدیل شده است!