ترس با چاشنی محافظه کاری برای شفافیت

مژگان انصاری؛ خبرگزاری ایسنا

قبل از آغاز شورای شهر پنجم به طور کامل پیگیر مواضع اعضا، برنامه‌هایشان و نحوه گفتار و بیان‌شان بودم و در چهارسال گذشته نیز شاهد بزرگ‌تر و پخته‌تر شدن شورای پنجم بودم اما آنطور که از عملکردشان پیدا بود هنوز راه طولانی برای اثبات و تثبیت جایگاه خود در نظام تصمیم‌گیری شهری داشتند.

 شورای شهر پنجم با آن رای‌های چشمگیر مردمی، میزان امیدمان به تغییر در شهر تهران را به‌طور چشمگیری افزایش داد و پیام آن رای‌های میلیونی به یک فهرست در شورای شهر گواه از آن داشت که مردم خواهان تغییر رویه در تهران هستند؛ تغییری که به حق در برخی حوزه‌ها همچون حفظ باغات، یادآوری مشاهیر ایران با نامگذاری معابر و… باید انجام می‌شد. اما تغییر مداوم شهرداران که البته با توجه به شرایط نابسامان و از روی ناچاری رخ داد  یا ورود نکردن به مسائل جدی‌تر شهر همچون پیگیری تخلفات و پیگیری پرونده‌های قبلی و البته شرایط کلی جامعه، سبب شد که برخی انتظارات مردم و ما از منتخبان به سرانجام نهایی نرسد و این موضع هم پیامدی جز دلسردی نداشت.

شورای شیشه‌ای، شفافیت، بررسی پرونده‌های قضایی، به محکمه کشیدن متخلفان و دزدان در شهرداری از جمله وعده‌ها و قرارهای اعضای شورا با ما و مردم بود امادر عمل شاید ساختار هضم کننده شهرداری، وضعیت حاکم در شهر و یا حتی احضار دو الی سه عضو به دادگاه یا بی تفاوتی دستگاه قضا به پرونده‌های شهرداری اول سبب دلسردی اعضا و بعد از آنهم ما شد.

روزمرگی یا شاید دلمردگی آفت هر اتفاق نو و جدیدی است که به ساختمان شیشه‌ ای شورای شهر نیز راه یافت و همه اتفاقات تکراری شد، طرح‌ها و لوایح آمدند و با سرعت بررسی شدند، رای‌های مثبت و منفی ثبت شد اما حال دلمان که به شعار شهر شیشه‌ای،برخورد با متخلفان و…. خوش بود، خوش نشد.

ما به تغییرات و اصلاح درساختار مدیریت شهری، امید داشتیم اما شورای پنجم دچار ترس و محافظه‌کاری شد و نتوانست پاسخ درستی به رای میلیونی مردمی، بدهند.

اعضای شورای پنجم نتوانستند به دلیل ساختار حزبی و انگارهای ذهنی که داشتند، ارتباط درستی با بدنه شهرداری و مردم تهران برقرار کنند و این هم دلیلی دیگری بر محبوب نبودن و ناشناخته ماندن‌شان است.